Układowe choroby tkanki łącznej (CTD, connective tissue diseases) obejmują dużą grupę chorób, Forum Reumatol 2021;7(3):91-107. Keywords. Choroby lub uszkodzenia narządów wywołane promieniowaniem jonizującym lub niejonizującym (E) Układowe choroby tkanki łącznej w okresie obserwacji (B) Układowe choroby tkanki łącznej (E) Skaza moczanowa (dna) nieznacznie upośledzająca sprawność ustroju (D) Inne choroby przemiany materii nieznacznie upośledzające sprawność ki łącznej należą: twardzina układowa, choroby zapalne mięśni – zapalenie wielomięśniowe i skórnomięśniowe, zespół Sjögrena i mieszana choroba tkanki łącznej. W ich przebiegu, podobnie jak w reumatoidalnym zapaleniu stawów i toczniu rumieniowatym układowym, może do-chodzić do rozwoju zmian śródmiąższowych w płucach, Metindol Retard - (IR) Indometacin. Postać: tabl. o przedł. uwalnianiu. Dawka: 75 mg. Zgłoś błąd. M35.8 - Inne określone układowe choroby tkanki łącznej. Kody jednostek chorobowych według Międzynarodowej Klasyfikacja Chorób ICD-10. Twardzina układowa ( twardzina uogólniona) należy do układowych chorób tkanki łącznej. Polega na postępującym włóknieniu skóry i narządów wewnętrznych, co prowadzi do ich niewydolności. Kobiety chorują 3-4 razy częściej niż mężczyźni. Szczyt zachorowań na ten rodzaj twardziny przypada między 3 a 5 dekadą życia. Prawidłowa diagnoza jest niezwykle ważna, bowiem nieleczony cellulitis prowadzi do rozwoju śmiertelnej sepsy czy zapalenia opon mózgowych.W związku z tym, że obrzęki mogą występować w wielu chorobach, zapalenie tkanki łącznej nazywane jest "cichym zabójcą", bowiem zbyt późne wdrożenie leczenia pogarsza rokowania pacjenta i może doprowadzić do śmierci. hNzVT. Co to jest mieszana choroba tkanki łącznej i jakie są jej przyczyny? Określenie „mieszana” choroba tkanki łącznej jest związane z faktem, że splatają się w jej przebiegu objawy trzech chorób należących do przewlekłych zapalnych chorób o podłożu autoimmunologicznym. Równocześnie w przypadkach mieszanej choroby tkanki łącznej można rozpoznać toczeń rumieniowaty układowy, twardzinę układową i zapalenie wielomięśniowe lub skórno-mięśniowe. U niektórych chorych dołączają się objawy reumatoidalnego zapalenia stawów. Ważne jest, aby odróżniać omawianą chorobę od tzw. niezróżnicowanej choroby tkanki łącznej, którą rozpoznaje się, gdy objawy nie odpowiadają określonej jednostce chorobowej. Tak jak w całej grupie chorób tkanki łącznej o podłożu autoimmunologicznym, w mieszanej chorobie tkanki łącznej nie znamy przyczyn jej powstawania. Mogą do niego przyczyniać się czynniki genetyczne, a także „środowiskowe”, do których należą głównie zakażenia wirusowe. Dowodem, że w mieszanej chorobie tkanki łącznej odgrywa rolę autoimmunizacja jest obecność w surowicy chorych wielu autoprzeciwciał. Jak często występuje mieszana choroba tkanki łącznej? Mieszana choroba tkanki łącznej występuje rzadko, a ponadto jest często bardzo trudna do rozpoznania, gdyż w jej przebiegu pojawia się wiele objawów ze strony różnych układów i narządów. Częstość jej występowania określa się jako 1 przypadek na 10 000 osób. Częściej chorują kobiety, a wiek zachorowania to najczęściej trzecia lub czwarta dekada życia. Jak objawia się mieszana choroba tkanki łącznej? Mieszana choroba tkanki łącznej cechuje się wielką różnorodnością objawów. Są one także zmienne w przebiegu choroby. Najwcześniej pojawia się osłabienie ogólne, bóle mięśni, stawów, obrzęk rąk, stany podgorączkowe. Później dochodzi najczęściej do zapalenia stawów i zapalenia mięśni. Ważnym i groźnym objawem jest nadciśnienie płucne, dochodzi także do zmian zapalnych w sercu. U większości chorych występuje objaw Raynauda (blednięcie, zasinienie i ból, a następnie zaczerwienienie palców rąk pod wpływem zimna, rzadziej stresu). W obrębie skóry mogą pojawiać się różne zmiany, typowe dla trzech chorób „tworzących” mieszaną chorobę tkanki łącznej. Może to być rumień na twarzy, nadwrażliwość na promienie słoneczne, rozszerzenia naczyń skórnych (telangiektazje), twardnienie skóry w obrębie rąk. W przewodzie pokarmowym dochodzi często do utrudnienia połykania, refluksu żołądkowo-przełykowego, zaburzeń pracy jelit. Częste są objawy ze strony układu nerwowego. U części chorych obserwuje się zaburzenia czynności nerek. Co robić w przypadku wystąpienia objawów mieszanej choroby tkanki łącznej? Objawy mieszanej choroby tkanki łącznej początkowo są nieswoiste dla żadnej, konkretnej choroby i obejmują ogólne osłabienie, bóle stawów, mięśni, stany podgorączkowe. Objawy takie występują we wczesnym okresie wielu chorób. W razie wystąpienia takich objawów należy zgłosić się do lekarza podstawowej opieki zdrowotnej, który jednak w tej wczesnej fazie może mieć duże trudności w ukierunkowaniu postępowania diagnostycznego. Gdy pojawiają się bardziej charakterystyczne objawy, chory zwykle zostaje skierowany do reumatologa, który może zaplanować badania laboratoryjne ułatwiające rozpoznanie. W jaki sposób lekarz ustala rozpoznanie mieszanej choroby tkanki łącznej? Oprócz opisanych wyżej objawów klinicznych do rozpoznania mieszanej choroby tkanki łącznej potrzebne jest wykazanie w surowicy obecności przeciwciał charakterystycznych dla tej jednostki chorobowej. Opracowano już kilkakrotnie międzynarodowe kryteria ułatwiające rozpoznanie, jednak często rozpoznanie budzi wątpliwości i wymaga różnicowania z innymi chorobami tkanki łącznej. Ponadto objawy mieszanej choroby tkanki łącznej mogą zmieniać się w jej przebiegu, co dodatkowo utrudnia diagnostykę. Jakie są metody leczenia mieszanej choroby tkanki łącznej? Nie ma jednolitej metody leczenia mieszanej choroby tkanki łącznej. Zależy ono tego, które objawy przeważają w danym okresie choroby. W lżejszych postaciach z przewagą objawów zapalenia stawów stosuje się niesteroidowe leki przeciwzapalne, a także leki „modyfikujące” proces zapalny. U chorych z objawami zapalenia osierdzia, mięśnia sercowego, opłucnej, konieczne jest podawanie glikokortykosteroidów i leków immunosupresyjnych. Tętnicze nadciśnienie płucne, objaw Raynauda, zapalenie nerek o ciężkim przebiegu wymagają specjalistycznego leczenia. Trudno jest opanować dolegliwości ze strony przewodu pokarmowego, a także zaburzenia neurologiczne. Leczenie mieszanej choroby tkanki łącznej musi być więc celowane na poszczególne układy i narządy zajęte procesem zapalnym. Czy możliwe jest całkowite wyleczenie mieszanej choroby tkanki łącznej? Mieszanej choroby tkanki łącznej nie da się całkowicie wyleczyć. Jak wykazano u około 1/3 chorych udaje się uzyskać poprawę, „cofanie się” objawów. Z kolei także w około 1/3 przypadków choroba postępuje i wymaga stałego leczenia. Zajęcie przez proces zapalny serca, układu oddechowego, nerek, a także zakażenia, do których często dochodzi u chorych, mogą stanowić zagrożenie dla życia pacjenta. Co trzeba robić po zakończeniu leczenia mieszanej choroby tkanki łącznej? Mieszana choroba tkanki łącznej zagraża wieloma powikłaniami. Uzyskanie poprawy jest zwykle tylko okresowe, dlatego trudno mówić o zakończeniu leczenia tej choroby. U niektórych chorych można odstawić leki, bo opanowano objawy choroby, ale pacjent musi być okresowo badany przez specjalistę, trzeba kontrolować miano odpowiednich przeciwciał w surowicy i parametry laboratoryjne procesu zapalnego. Kontroli może wymagać gęstość mineralna kości, gdyż długotrwale podawane glikokortykosteroidy mogą doprowadzić do osteoporozy. Co robić, aby uniknąć zachorowania na mieszaną chorobę tkanki łącznej? Ponieważ nie znamy przyczyny mieszanej choroby tkanki łącznej, nie ma metod pozwalających zapobiec jej rozwojowi. Mieszana choroba tkanki łącznej, inaczej MCTD lub zespół Sharpa, to choroba, w przebiegu której pojawiają się objawy kilku różnych schorzeń z grupy układowych chorób tkanki łącznej, tocznia rumieniowatego i reumatoidalnego zapalenia stawów. Jakie są przyczyny i objawy mieszanej choroby tkanki łącznej? Na czym polega leczenie? Mieszana choroba tkanki łącznej (zespół Sharpa) – przyczyny, objawy i leczenie Spis treściMieszana choroba tkanki łącznej - przyczynyMieszana choroba tkanki łącznej - objawyMieszana choroba tkanki łącznej - diagnozaMieszana choroba tkanki łącznej - leczenieMieszana choroba tkanki łącznej - rokowania Mieszana choroba tkanki łącznej (ang. Mixed Connective Tissue Disease - MCTD), inaczej zespół Sharpa, to zespół chorobowy, na który składają się objawy kilku schorzeń z grupy układowych chorób tkanki łącznej tpcznia rumieniowatego układowego (SLE) twardziny układowej reumatoidalnego zapalenia stawów (RZS zapalenia wielomięśniowego zapalenia skórno-mięśniowego Z tego względu niektórzy specjaliści wciąż spierają się, czy MCTD to odrębna choroba czy też początkowe stadium określonych chorób układowych. Trudno oszacować, jaka jest częstość występowania mieszanej choroby tkanki łącznej. Zauważano natomiast, że najczęściej rozpoznaje się ją między 15. a 25. rokiem życia, a kobiety chorują częściej niż mężczyźni. Mieszana choroba tkanki łącznej - przyczyny Przyczyny mieszanej choroby tkanki łącznej nie są do końca znane. Przypuszcza się, że jest ona chorobą autoimmunologiczną, tzn. taką, w przebiegu której komórki układu odpornościowego atakują własny organizm. MCTD może mieć także podłoże genetyczne (za tą teorią przemawia rodzinne występowanie choroby). Mieszana choroba tkanki łącznej - objawy objaw Raynauda, czyli blednięcie, a niekiedy nawet sinienie, palców rąk i/lub stóp pod wpływem różnych bodźców, np. zimna, emocji obrzęk palców rąk (tzw. puffy fingers) lub obrzęk stwardniały palców rąk (tzw. palce kiełbaskowate) owrzodzenia palców rąk Zmiany są umiejscowione głównie w obrębie twarzy i rąk stwardnienie skóry, najczęściej twarzy zmiany rumieniowe typu butterfly erythema (jak w przebiegu tocznia rumieniowatego) bolesne zmiany w obrębie stawów – zwykle rąk i stóp. W przebiegu MCTD najbardziej charakterystyczną zmianą jest artropatia (zespół) Jaccouda, czyli łokciowe odchylenie w stawach śródręczno-paliczkowych oraz przeprost w stawach międzypaliczkowych rąk bóle mięśni podskórne guzki, przypominające guzki reumatyczne Ponadto choroba może doprowadzić do zmian w układach i narządach wewnętrznych - przewodzie pokarmowym (wówczas pojawiają się zaburzenia w przełykaniu), układzie oddechowym (wówczas dochodzi do rozwoju zapalenia opłucnej, włóknienia płuc oraz nadciśnienia płucnego) i nerwowym (może dojść do uszkodzenia nerwu trójdzielnego). Rzadziej dochodzi do zajęcia przez chorobę nerek. Poza tym pojawiają się objawy ogólne, takie jak zmęczenie, osłabienie, stan podgorączkowy lub gorączka, powiększenie węzłów chłonnych. Mieszana choroba tkanki łącznej - diagnoza Przeprowadza się ogólne badania krwi. Na MCTD mogą wskazywać leukopenia, czyli obniżona liczba białych krwinek, podwyższone OB i podwyższony poziom enzymów mięśniowych. U około połowy chorych obecny jest czynnik reumatoidalny, a u większości z nich stwierdza się hipergammaglobulinemię, czyli wzrost stężenia frakcji białek osocza krwi (frakcji gamma-globulinowej) powyżej górnej granicy normy. SPRAWDŹ >> MORFOLOGIA KRWI - jak odczytać wynik Jednak dla mieszanej choroby tkanki łącznej najbardziej charakterystyczna jest obecność we krwi przeciwciał przeciwko rybonukleoproteinie jądrowej bogatej w urydynę (anty-U1 RNP). Jeśli pojawiają się objawy zajęcia przez chorobę narządów wewnętrznych, konieczne są dodatkowe badania. Na przykład, w przypadku zmian w układzie oddechowym zleca się spirometrię oraz pletyzmografię. By wykluczyć nadciśnienie płucne, wykonuje się echokardiografię. Mieszana choroba tkanki łącznej - leczenie Choremu podaje się (doustnie lub dożylnie) kortykosteroidy (zwykle encorton). Początkowo dawki są wysokie, a potem stopniowo się je zmniejsza. WARTO WIEDZIEĆ >> Encorton - przeciwzapalny lek sterydowy. W jakich chorobach jest stosowany Encorton? Ponadto pacjent przyjmuje inne leki, które wspomagają leczenie. Na przykład, bóle stawów i mięśni łagodzą niesteroidowe leki przeciwzapalne. Z kolei gdy dojdzie np. do zaburzenia pracy przełyku, podaje się inhibitory pompy protonowej. Natomiast przy nadciśnieniu płucnym stosuje się leki naczyniowe. Mieszana choroba tkanki łącznej - rokowania Choroba zwykle ma łagodny przebieg i, jeśli nie doszło do zmian w narządach wewnętrznych, rokowania są dobre. W przeciwnym razie rokowania są znacznie gorsze. Dotyczy to zwłaszcza pacjentów, u których doszło do rozwoju nadciśnienia płucnego. Schorzenie to jest bowiem najczęstszą przyczyną śmierci chorych. Dziennikarka specjalizująca się w tematyce zdrowotnej, a zwłaszcza obszarach medycyny, ochrony zdrowia i zdrowego odżywiania. Autorka newsów, poradników, wywiadów z ekspertami i relacji. Uczestniczka największej Ogólnopolskiej Konferencji Medycznej "Polka w Europie", organizowanej przez Stowarzyszenie "Dziennikarze dla Zdrowia", a także specjalistycznych warsztatów i seminariów dla dziennikarzy realizowanych przez Stowarzyszenie. Witam, Tak zwane choroby tkanki łącznej stanowią ogromną grupę. Są wskazaniem do opieki reumatologicznej. Zatem przyjaciółka powinna zgłosić się do reumatologa. Dopiero on, po przeprowadzeniu właściwej diagnostyki, wdroży odpowiednie postępowanie. Leczenie bez badania, na podstawie skąpych informacji jest postępowaniem niewłaściwym, a wręcz może być szkodliwe dla pacjenta. Ponadto na portalach internetowych nie wolno w świetle polskiego prawa pisać o konkretnych lekach. Pozdrawiam Redakcja to zespół doświadczonych i zaangażowanych osób, z których wielu to eksperci z dziedziny medycyny, dla których dbałość o zdrowie to priorytet. ten tekst przeczytasz w 4 minuty Mieszana choroba tkanki łącznej (zespół Sharpa), jest to zespół chorobowy łączący w sobie cechy kliniczne tocznia rumieniowatego, twardziny i polymyositis, którego markerem jest przeciwciało przeciw rybonukleoproteinie jądrowej (U1RNP). Częstość występowania tej dolegliwości nie jest znana i zależy od populacji. Mazur Potrzebujesz porady? Umów e-wizytę 459 lekarzy teraz online Czym jest mieszana choroba tkanki łącznej? Skąd bierze się mieszana choroba tkanki łącznej? Mieszana choroba tkanki łącznej - objawy Diagnostyka mieszanej choroby tkanki łącznej Mieszana choroba tkanki łącznej - leczenie Czym jest mieszana choroba tkanki łącznej? Mieszana choroba tkanki łącznej to dolegliwość (zespół Sharpa), na którą składają się symptomy kilku dolegliwości układowych tkanki łącznej, między innymi: twardziny układowej, reumatoidalnego zapalenia stawów, tocznia rumieniowatego układowego oraz zapalenia wielomięśniowego lub skórno-mięśniowego. Częstość występowania tego schorzenia nie jest znana, prawdopodobnie jest różna w zależności od populacji. Brak ujednoliconych kryteriów diagnostycznych utrudnia badania epidemiologiczne. Mieszana choroba tkanki łącznej występuje zarówno u dorosłych, jak i u dzieci, częściej dotyczy płci żeńskiej (między 15. a 25. rokiem życia). Ważne: ze względu na to, że mieszana choroba tkanki łącznej zawiera w sobie objawy kilku schorzeń - specjaliści spierają się czy jest to odrębna choroba czy może początkowa faza rozwoju określonych dolegliwości układowych. Skąd bierze się mieszana choroba tkanki łącznej? Niestety, przyczyny tej dolegliwości nie zostały do końca określone. Istnieją jednak pewne podejrzenia, że mieszana choroba tkanki łącznej jest dolegliwością autoimmunologiczną, w której komórki układu odpornościowego uderzają we własny organizm. Oprócz tego niektórzy badacze podejrzewają, że schorzenie to może mieć podłoże genetyczne (przemawia za tym rodzinne występowanie choroby). Mieszana choroba tkanki łącznej - objawy Zmiany chorobowe są umiejscowione głównie w obrębie twarzy i rąk. Głównymi elementami w obrazie klinicznym są: objaw Raynauda (blednięcie i sinienie palców u rąk lub stóp pojawiające się pod wpływem, np. niskiej temperatury), obrzęk lub stwardniały obrzęk palców rąk (nazywany palcami kiełbaskowatymi), owrzodzenie palców u rąk, guzki reumatyczne, maskowatość lub nieznaczne stwardnienie skóry twarzy (zmiany twardzinopodobne), rzadziej zmiany rumieniowe typu butterfly erythema (jak w SLE). Zmianom skórnym towarzyszą bóle stawowe i/lub mięśniowe (bardzo charakterystyczny jest zespół Jaccouda, czyli przerost w stawach międzypaliczkowych oraz odchylenie w stawach śródręczno-paliczkowych. Oprócz tego u pojedynczych chorych stwierdza się nadwrażliwość na światło. Ze zmian narządowych najczęściej obserwuje się osłabienie perystaltyki przełyku oraz zmiany płucne, natomiast nie występują zmiany nerkowe. Częstym objawem jest uogólnione powiększenie węzłów chłonnych oraz objawy ogólne w postaci: gorączki, zmęczenia i ogólnego osłabienia. Diagnostyka mieszanej choroby tkanki łącznej Charakterystyczne są uogólnione proliferacyjne zmiany naczyniowe (vasculopathia proliferativa) powodujące zwężenie światła małych tętniczek, natomiast nie stwierdza się wokółnaczyniowego włóknienia. W diagnostyce mieszanej choroby tkanki łącznej wykonuje się ogólne badania krwi. W badaniu morfologicznym krwi u części chorych stwierdza się leukopenię, charakterystyczna jest hipergammaglobulinemia, w przypadkach z objawami polymyositis enzymy mięśniowe mogą być podwyższone. Należy również wykonać badanie moczu oraz dobową zbiórkę moczu w celu określenia proteinurii (różnicowanie z SLE) oraz badania radiologiczne (płuca, kości, przełyk, rąk) i badanie kapilaroskopowe dla zróżnicowania z twardziną. W rzadkich przypadkach wykonuje się próby świetlne. Dla mieszanej choroby tkanki łącznej charakterystyczne jest wysokie miano przeciwciał przeciw U1RNP wykrywanych za pomocą różnych metod serologicznych (IIF, ELISA, hemaglutynacja) (ryc. M-15). Ponadto u niektórych pacjentów stwierdza się występowanie przeciwciał przeciwjądrowych o innej swoistości (Ro/SS-A, La/SSB), nawet bez objawów klinicznych zespołu suchości. U części pacjentów obecny jest w surowicy czynnik reumatoidalny. W badaniu immunopatologicznym wycinka ze skóry niezmienionej pobranego z okolicy odsłoniętej stwierdza się w części przypadków obecność złogów immunoglobulin na granicy skórno-naskórkowej (lupus band test) oraz ANA związane in vivo w naskórku. Mieszaną chorobę tkanki łącznej należy różnicować z: toczniem rumieniowatym układowym, twardzinopodobnym zapaleniem skórno-mięśniowym, twardziną układową. Mieszana choroba tkanki łącznej - leczenie W leczeniu mieszanej choroby tkanki łącznej wdrażana jest terapia dożylnymi lub doustnymi kortykosteroidami (enkorton 20-30 mg/d), która jest na ogół skuteczna. Na początku dawki leku są wysokie, a potem stopniowo zostają zmniejszone. Oprócz tego pacjentom zalecane są inne preparaty wspomagające leczenie. W przypadku bólu mięśni i stawów zaleca się niesteroidowe leki przeciwzapalne, które łagodzą ból. Natomiast, gdy dojdzie do zaburzeń w przełykaniu - dobre działanie mają inhibitory pompy protonowej. Pacjenci, którzy dodatkowo zmagają się z nadciśnieniem płucnym, powinni przyjmować preparaty naczyniowe. Jakie są rokowania w chorobie? Przebieg mieszanej choroby tkanki łącznej jest przewlekły, lecz u większości chorych nie dochodzi do ciężkich zmian narządowych. W części przypadków obserwuje się w ciągu wielu lat przejście w zdefiniowaną chorobę tkanki łącznej (SLE, twardzina układowa), a u niektórych pacjentów całkowite wyleczenie pozwalające na odstawienie leków. Mazur / Mazur RYC. M-13. Mieszana choroba tkanki łącznej. Zmiany twardzinopodobne w obrębie twarzy. Mazur / Mazur RYC. M-14. Mieszana choroba tkanki łącznej. Obrzęk palców rąk naśladujący twardzinę. Lit .: [1] Jabłońska S., Błaszczyk M.: Miopatie zapalne. [W:] Hausmanowa-Petrusewicz I. (red.): Choroby nerwowo- mięśniowe. Wydawnictwo Czelej, Lublin 2005, 219-40. [2] Maddison P., Jabłońska S.: Overlap syndromes. [W:] Kater L., Baart de la Faille H. (red.): Multisystemic autoimmune diseases. Elsevier, Amsterdam 1995, 227-40. Źródło: A. Kaszuba, Z. Adamski: „Leksykon dermatologiczny”; Wydanie I, Wydawnictwo Czelej choroby skóry mieszana choroba tkanki łącznej Tkanka łączna Twardzina toczeń rumieniowaty objawy chorobowe Pulmonolog: zanieczyszczenia powietrza powodują uszkodzenia praktycznie wszystkich tkanek i narządów - Od dawna mówi się o wpływie smogu na układ oddechowy. Mówiliśmy też o wpływie na układ krążenia czy na układ endokrynny, ale szczególnie ważny problem to wpływ... Adrian Dąbek 10 faktów o tkance tłuszczowej Jego nadmiar to nie tylko problem estetyczny. Sprzyja zachorowaniu na cukrzycę, nowotwór, może prowadzić do niepłodności. Co musisz wiedzieć o tłuszczu, który... Agnieszka Pochrzęst-Motyczyńska COVID-19 może powodować utratę tkanki mózgowej Nawet łagodne przypadki COVID-19 mogą prowadzić do utraty tkanki mózgowej - wynika z badań przeprowadzonych z udziałem 782 ochotników. Wśród osób, które przebyły... Małgorzata Krajewska USG tkanek miękkich - diagnostyka, wskazania, przebieg Badanie USG to jedna z podstawowych metod obrazowania tkanek miękkich w celach diagnostycznych. Ultrasonografia pozwala na bezpieczne i bezbolesne uzyskanie... Marlena Kostyńska Trening na redukcję tkanki tłuszczowej Nienaganna sylwetka pozbawiona nadmiernego tłuszczu jest marzeniem każdego z nas. W celu uzyskania i utrzymania figury o niskiej zawartości tkanki tłuszczowej... Ćwiczenia na schudnięcie. Jak spalić tkankę tłuszczową i sobie nie zaszkodzić? Ćwiczenia na schudnięcie należy wykonywać z głową i łączyć z właściwą dietą. Tylko dobrze przemyślany plan treningowy pozwoli na skuteczne zrzucenie zbędnych... Marlena Kostyńska Tkanka tłuszczowa – niedomiar, nadmiar i spalanie Bywa, że we współczesnym świecie nie doceniamy w pełni różnych części naszego ciała. Zapominamy o nich za co dzień, nie myślimy o utrzymywaniu w dobrym zdrowiu,... Redukcja tkanki tłuszczowej. Dowiedz się, jakie ćwiczenia przyniosą najlepsze efekty? Często osoby pragnące zrzucić kilka kilogramów ograniczają się do samej diety. Choć oczywiście i to przynosi efekty, powszechnie jednak wiadomo, że redukowanie... Tkanka łączna Zbudowana z wielu komórek oddzielonych sporą ilością substancji międzykomórkowej (zwanej istotą międzykomórkową) tkanka łączna (łac. Textus connectivus), będąc... Czy tkanki z aborcji są sprzedawane? Amerykańska organizacja Planned Parenthood zajmująca się świadomym planowaniem rodzicielstwa, antykoncepcją oraz przeprowadzaniem aborcji, popadła w poważne... AG Choroby tkanki łącznej (kolagenozy) to schorzenia prowadzące do zmian w obrębie jej komórek. Różne struktury tkanki łącznej narażone są więc na wystąpienie stanu zapalnego. Mimo to właściwa diagnoza oraz zastosowanie szybkiego leczenia zapewnia skuteczne wyeliminowanie lub zmniejszenie przykrych objawów choroby. Tkanka łączna Tkanka łączna znajduje się w sercu, płucach, nerwach, skórze, kościach oraz naczyniach krwionośnych. Jej celem jest ochrona oraz spajanie narządów wewnętrznych. Należy podkreślić, że podłoże chorób tkanki łącznej może mieć różne rodzaje. Mogą wynikać z zaburzeń układu odpornościowego, hormonalnego, mieć charakter genetyczny lub środowiskowy. Choroby tkanki łącznej Wśród najczęściej występujących chorób tkanki łącznej zalicza się: reumatoidalne zapalenie stawów (RZS); toczeń rumieniowaty układowy; choroba Dupuytrena; twardzina układowa; rumień guzowaty. 1. Reumatoidalne zapalenie stawów (RZS). Reumatoidalne zapalenie stawów to choroba zapalna, w przebiegu której następuje uszkodzenie chrząstek, kości, więzadeł oraz ścięgien. Zmianom tym towarzyszy ból oraz obrzęk. Choroba wykazuje charakter przewlekły. Jej główną przyczyną są uwarunkowania genetyczne, zaburzenia ze strony układu odpornościowego, silny stres, palenie papierosów (osoby palące nałogowo należą do grupy ryzyka rozwoju choroby), płeć (kobiety chorują częściej niż mężczyźni). Choroba objawia się stanem podgorączkowym lub gorączką oraz dolegliwościami występującymi w symetrycznych stawach pod postacią bólu, obrzęku, zniekształceń oraz zesztywnień, które ograniczają ruchomość. Objawy dotyczą szczególnie stawów śródręczno-paliczkowych, nadgarstka, śródstopno-paliczkowych, kolanowych i ramiennych. Stan zapalny pojawia się w wewnętrznej wyściółce torebki stawowej, a następnie obejmuje cały staw oraz jego okolice. Zdecydowanie widocznym objawem reumatoidalnego zapalenia stawów są ich zniekształcenia, którym towarzyszyć mogą zaniki mięśniowe. Kolejny etap choroby powoduje niszczenie chrząstek oraz powierzchni stawowych czego efektem są zwichnięcia, zesztywnienia oraz unieruchomienia. Należy podkreślić, że reumatoidalne zapalenie stawów może dotyczyć głównych narządów wewnętrznych. Na skutek objawów choroby może rozwinąć się miażdżyca. W związku z tym u osób chorych istnieje zwiększone ryzyko niewydolności serca oraz chorób naczyń krwionośnych. Postępujący rozwój miażdżycy ściśle powiązany jest ze stanem zapalnym toczącym się w organizmie. 2. Toczeń rumieniowaty układowy. Toczeń rumieniowaty układowy to choroba autoimmunologiczna, dotycząca głównie kobiet. Cechuje się występowaniem zarówno zaburzeń humoralnych jak i komórkowych. Należy podkreślić, że w przebiegu choroby mogą występować poważne zmiany w narządach wewnętrznych. Toczeń rumieniowaty układowy charakteryzuje się różnorodnym obrazem klinicznym, który uwarunkowany jest poziomem zajęcia narządów wewnętrznych oraz skóry. Zmiany skórne wykazują charakter rumieniowy, czasami ostro zapalny w obrębie policzków (efekt motyla). Choroba może przebiegać również w sposób ostry w towarzystwie podwyższonej temperatury, silnych bólów stawów oraz niewydolności narządów (serce, nerki, płuca). Leczenie polega na podaniu niesteroidowych leków przeciwzapalnych, kortykosteroidów lub leków przeciwmalarycznych. 3. Choroba Dupuytrena. Choroba Dupuytrena nazywana jest również przykurczem Dupuytrena, która objawia się skróceniem lub pogrubieniem rozcięgna dłoniowego, w efekcie czego następuje: pogłębienie zgięciowe palców (palec IV i V); guzki oraz zgrubienia podskórne na dłoniowej stronie ręki; problem z odwodzeniem i prostowaniem palców; pojawienie się włóknistych pasm, które upośledzają funkcje ręki. Leczenie obejmuje terapię farmakologiczną, operację lub rehabilitację. Leczenie nieoperacyjne polega na podaniu choremu kolagenazy (enzym), której celem jest rozpuszczenie pasm tkanek powodujących przykurcz. Preparat podaje się w tkankę chorą z udziałem badania USG. Po zabiegu zalecana jest terapia manualna u fizjoterapeuty w celu prawidłowego wyprostowania palców. 4. Twardzina układowa. Twardzina układowa jest przewlekłą chorobą tkanki łącznej o podłożu autoimmunologicznym. Charakteryzuje się postępującym włóknieniem skóry, naczyń krwionośnych oraz narządów wewnętrznych tj. nerki, płuca, serce czy przewód pokarmowy. Ponadto w przebiegu choroby następuje spadek dopływu krwi do tkanek narządów powodując zaburzenie ich funkcjonowania. Objawy choroby przybierają postać zgrubiałej, twardej skóry. W kolejnym etapie dochodzi do utraty jej elastyczności, które prowadzą do zgrubień. Na skutek tego naczynia krwionośne nie spełniają swojej funkcji, ponieważ nie są w stanie doprowadzić odpowiedniej ilości krwi do narządów. Efektem tego jest uszkodzenie narządów przez spadek dopływu krwi. Twardzina układowa częściej dotyka kobiet niż mężczyzn. Wyróżnia się twardzinę: ograniczoną – rozwija się powoli, jej objawem jest napadowy skurcz naczyń krwionośnych dłoni, który powoduje zimno lub stres. W kolejnym etapie dochodzi do wystąpienia zmian skórnych, stwardnienia tkanki łącznej, skóry oraz tkanki podskórnej (w tym również tkanek głębokich). Należy podkreślić, że twardzina ograniczona nie dotyczy narządów wewnętrznych; uogólnioną – wykazuje gwałtowny przebieg oraz bardziej intensywny charakter. Zmiany na skórze obejmują dłonie, ramiona, uda oraz tułów. Odmiana atakuje narządy wewnętrzne tj. serce, płuca, nerki, przewód pokarmowy. Twardzina układowa jest chorobą nieuleczalną, a zmiany jakie daje na ciele się nieodwracalne. W związku z tym leczenie obejmuje łagodzenie objawów oraz zapobieganie występowania powikłań. Chory przyjmuje leki przeciwbólowe oraz rozszerzające naczynia krwionośne. Aby zwiększyć sprawność ruchową pacjenta lekarz zaleca wizytę u fizjoterapeuty. Bardzo ważne jest również ograniczenie przez pacjenta czynników wpływających na skurcz naczyń (palenie papierosów, zimno czy stres). 5. Rumień guzowaty. Rumień guzowaty należy do jednych z odmian rumienia. Wykazuje charakter zapalny i dotyczy szczególnie tkanki tłuszczowej znajdującej się pod skórą. Dolegliwości mogą wywołać zakażenia wirusami, bakteriami, pasożytami oraz niektórymi lekami (przeciwbólowe, przeciwgorączkowe, tetracykliny, sulfonamidy, salicylany). Należy podkreślić, że rumień guzowaty może być następstwem innych chorób sarkoidozy, gruźlicy, toksoplazmozy, mononukleozy, wrzodziejącego zapalania jelita grubego. Ponadto do rozwoju rumienia guzowatego mogą przyczynić się: stres, ciąża (koniec I i początek II trymestru), niska odporność organizmu, zmęczenie. Początkowo rumień guzowaty objawia się złym samopoczuciem, podwyższoną temperaturą, bólem gardła oraz rozwolnieniem. Dodatkowo zanim pojawiają się charakterystyczne dla rumienia guzowatego guzki mogą występować obrzęki oraz bóle stawów. Osoby chore początkowo nie biorą pod uwagę rozwoju stanu chorobowego, mogę jedynie podejrzewać lekkie przeziębienie. Z upływem czasu na skórze pojawiają się podskórne guzki, które stanowią charakterystyczny objaw rumienia guzowatego. Objawy lokalizują się na powierzchni podudzi, swą wielkością osiągają średnicę nawet kilku centymetrów. Zmiany mogą się ze sobą zlewać powodując, że objawy skórne osiągają rozmiar 10 cm. Guzki rumienia guzowatego przypominają swoim wyglądem siniaki i podobnie jak one, są bolesne. Leczenie rumienia guzowatego jest procesem czasochłonnym. Ulgę w dolegliwościach bólowych przynosi maść ichtiolowa oraz maść metanabolowa. W przypadku braku skuteczności metody lekarz może zlecić kortykosteroidy. Bibliografia Ciupińska M., Eris I., Frydrych A., Kosmetologia Pielęgnacyjna i Lekarska, Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2010. Polecane produkty: Kolagen naturalny - skóra i stawy Kolagen od bioalgi to naturalny, najwyższej jakości hydrolizat kolagenu. Jest to najważniejsze białko, które wpływa na jakość skóry. Jego odpowiednia ilość zapobiega powstawaniu zmarszczek, cellulitu, rozstępów, ... Zobacz więcej... Kwas hialuronowy tabletki Kwas hialuronowy znajduje się w skórze, dzięki czemu czyni ją gładką, elastyczną i bez zmarszczek. Z wiekiem jego ilość jednak maleje i należy dostarczać go do organizmu, aby uzupełnić powstające braki … Zobacz więcej...

choroby tkanki łącznej forum